Αυτό που ορίζω εγώ ως συναισθηματική διατροφή είναι όταν τρώμε για να αποφύγουμε ή να μουδιάσουμε ένα άβολο συναίσθημα. Μερικές φορές αυτό είναι συνειδητό, τις περισσότερες φορές δεν είναι.

Πολλοί λένε ότι το να τρως όταν δεν πεινάς ή όταν τρως συναισθηματικά είναι αυτο-τιμωρία, αλλά νομίζω ότι είναι το αντίθετο. Πιστεύω ότι για τους περισσότερους από εμάς, το να τρώμε συναισθηματικά είναι μια προσπάθεια φροντίδας του εαυτού μας. Κάτι μας εμφανίζεται που είναι άβολο ή δυσάρεστο και προσπαθούμε να κάνουμε τον εαυτό μας να νιώθει καλύτερα τρώγοντας. Και αυτή είναι η ουσία, είναι ένα είδος λαμπρής στρατηγικής με την έννοια ότι λειτουργεί (αν και για πολύ μικρό χρονικό διάστημα).

Όμως αυτή είναι μια πολύ προσωρινή λύση, η οποία τελικά δεν υποστηρίζει τους μακροπρόθεσμους στόχους υγείας και απώλειας βάρους (συν, μόλις τελειώσουμε το φαγητό, το αρχικό συναίσθημα είναι ακόμα εκεί και μας περιμένει). Επομένως, η πραγματική δουλειά που πρέπει να κάνετε όταν πρόκειται για συναισθηματική διατροφή, είναι να προσδιορίσετε το συναίσθημα που προσπαθείτε να φροντίσετε και στη συνέχεια να βρείτε έναν καλύτερο, πιο αποτελεσματικό τρόπο για να το κάνετε αυτό.

Είναι η απόλυτη πράξη αυτοφροντίδας.

Εδώ είναι τρία απλά εργαλεία που πάντα τονίζω σε όλους τους ασθενείς μου που έρχονται αντιμέτωποι με το πρόβλημα αυτό.

1. ΕΠΙΓΝΩΣΗ

Πρέπει να είστε πρόθυμοι να δώσετε προσοχή σε πράγματα στα οποία συνήθως δεν θέλετε να προσέχετε. Συχνά έχουμε τόσο πολύ εσωτερικό διάλογο και συζητήσεις γύρω από το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να τρώμε, που μόλις παραβιάσουμε τους αυτοαποκαλούμενους κανόνες μας, τείνουμε να συντονιστούμε.

Αυτό το ονομάζω, να τρως πίσω από την πλάτη σου. Είναι η νοοτροπία, “ας πάει στην ευχή, θα ξεκινήσω ξανά αύριο”,

Αυτό που προτείνω, λοιπόν, ΔΕΝ είναι να σταματήσετε να τρώτε το φαγητό, αλλά μάλλον να γίνετε πραγματικά περίεργοι και να μείνετε με τον εαυτό σας ενώ τρώτε το φαγητό.

Έχετε προσέξει ποτέ τον εαυτό σας και τη διαδικασία της υπερφαγίας; Έχετε δει ποτέ τον εαυτό σας να τρώει τη σακούλα με πατατάκια ή ολόκληρο κιλό παγωτό; Έχετε μείνει ποτέ με τον εαυτό σας κατά τη διάρκεια αυτής της εμπειρίας;

Όμως, χμμμ… αυτό είναι τόσο ενδιαφέρον. Τι πραγματικά κάνει αυτό το φαγητό για μένα αυτή τη στιγμή και τι κερδίζω από αυτή τη διατροφική εμπειρία; Γιατί ενώ μπορεί να μην μας αρέσει η συνήθεια της υπερφαγίας, ποτέ δεν κάνουμε τίποτα χωρίς καλό λόγο. Γι’ αυτό να είστε περίεργοι.

2. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΕ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Αφού λοιπόν εξασκηθείτε στο να φέρετε την επίγνωσή σας και να επιτρέψετε να συμβεί οτιδήποτε συμβαίνει, θέλω να παρατηρήσετε αυτό που αισθάνεστε.

Το συναίσθημα που θέλουμε πραγματικά να αναγνωρίσουμε είναι το συναίσθημα που δίνουν οι ιστορίες ακριβώς πριν την απόφαση να φάμε.

Θέλω να αναρωτηθείτε, «Τι νιώθω αυτή τη στιγμή;».

Αυτό δεν χρειάζεται να είναι ένα μεγάλο, βαρύ συναίσθημα ή ένα αρνητικό συναίσθημα.

Για παράδειγμα, ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι ασθενείς μου θα στρέφονταν στο φαγητό σχεδόν κάθε φορά που βίωναν αυτό που τους φαινόταν σαν μεγάλο συναίσθημα. Έτσι θα μπορούσε να είναι απογοήτευση ή στρες ή θα μπορούσε να είναι μεγάλος ενθουσιασμός ή προθυμία. Και συχνά, θα μπορούσε να είναι κάτι τόσο απλό όσο η ανία.

Αυτό θα είναι διαφορετικό για τον καθένα, αλλά η πρακτική εδώ είναι να προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε το συναίσθημα που δημιουργεί την επιθυμία μας για φαγητό.

3. ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΣΤΕ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Μόλις εντοπίσετε το συναίσθημα, αναρωτηθείτε: «Τι μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή για να φροντίσω και να θρέψω τον εαυτό μου χωρίς φαγητό;». Τι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζομαι ή θέλω αυτή τη στιγμή;

Αυτή είναι πραγματικά η απόλυτη πράξη αυτοφροντίδας. Είναι μια πρόσκληση να είσαι σε σχέση με τον εαυτό σου. Για να καταλάβετε πραγματικά τι σας συμβαίνει, πότε σας συμβαίνει και στη συνέχεια να μάθετε/εξασκηθείτε πώς να φροντίζετε τον εαυτό σας με τρόπο που να υποστηρίζει τους μακροπρόθεσμους στόχους σας για την υγεία και την απώλεια βάρους χωρίς τη χρήση τροφής.

Δεν προτείνω ότι αυτή είναι μια γρήγορη λύση, αλλά ξέρω ότι αυτά τα εργαλεία λειτουργούν επειδή είναι τα ίδια εργαλεία που χρησιμοποίησα και εφάρμοσα όλα αυτά τα χρόνια για να σταματήσω τη συνήθεια της συναισθηματικής υπερφαγίας σε πολλούς από τους ασθενείς μου με τεράστια επιτυχία!